Wraz z wiekiem u osób zdrowych obserwuje się pogorszenie funkcji połykania. Zmiany te – nazywane presbyfagią – zaczynają być widoczne u osób w wieku powyżej 60 lat i dotyczą ok. 40% osób zdrowych, nasilają się z każdym rokiem życia i wzrastają wraz z wiekiem.
Zaburzenia połykania stanowiące kolejny etap zaburzeń nazywane są dysfagią. Mogą prowadzą do poważnych powikłań i wpływają negatywnie zarówno na stan zdrowia, samodzielność jak i rokowanie starszej osoby. Najgroźniejszymi powikłaniem jest zachłystowe zapalenie płuc oraz niedożywienie i odwodnienie.
Dysfagia może być następstwem wielu chorób neurologicznym, jak. udar mózgu, uraz czaszkowo-mózgowy, choroba Parkinsona, stwardnienie zanikowe boczne – ALS, stwardnienie rozsiane – SM, choroby otępienne) i objawiają się trudnościami z jedzeniem i połykaniem pokarmów. Część z tych chorób jest charakterystyczna dla osób w wieku podeszłym. Zaburzenia te mogą przejawiać się jako problem z gryzieniem i żuciem pokarmu, tworzeniem kęsa, utrzymaniem pokarmu w jamie ustnej (dysfagia w fazie ustnej). Mogą również powodować trudność w wyzwoleniu odruchu połykania, krztuszeniem się i zachłystywaniem podczas jedzenia i picia (dysfagia w fazie gardłowej). Na zaburzenia połykania mogą wskazywać: kaszel w trakcie i po posiłku, uczucie zalegania w gardle, nawracające infekcje płucne, a także utrata masy ciała.
Leczeniem i rozpoznaniem zaburzeń przełykania może zajmować się interdyscyplinarny zespół specjalistów wielu dziedzin medycyny, m.in. neurologów, laryngologów, gastrologów, chirurgów oraz neurologopedów, fizjoterapeuci i dietetycy. Bardzo często osoby starsze nie mają możliwości skorzystać z wizyt lekarskich, bo są osobami leżącymi lub nie są mobilni. Bardzo ważna rolę odgrywają opiekunowie osoby starszej oraz personel medyczny, który jest w stałym kontakcie z pacjentem. Dzięki ćwiczeniom oraz zastosowaniu odpowiedniej diety pod względem składu i konsystencji można wesprzeć pacjenta i spowolnić proces rozwoju niedożywienia i odwodnienia, które często towarzyszą dysfagii.