Dość często zdarza się, że w wyniku komunikacji na poziomie werbalnym dochodzi do nieporozumień czy też konfliktów. Do najczęściej pojawiających się zakłóceń należą: 

• przerywanie partnerowi w trakcie trwania jego wypowiedzi – sugeruje brak zainteresowania i uwagi. 
• krytykowanie partnera i moralizowanie – wszystkie krytyczne uwagi oraz oceny powinny odnosić się do konkretnych zachowań partnera, a nie do niego jako do osoby; dobrze jest również unikać formułowania swoich wypowiedzi w formie nakazów („musisz”, „powinieneś”, „nie wolno”). 
• grożenie – wszelkiego rodzaju groźby nie sprzyjają osiągnięciu porozumienia. 
• nadmierne wypytywanie – „zalewanie” rozmówcy pytaniami może doprowadzić do sytuacji, w której poczuje się zagrożony; jeżeli w trakcie rozmowy jesteśmy zmuszeni zadawać partnerowi szereg pytań, warto poinformować go, do czego potrzebne są nam te informacje, i zapytać o zgodę na ich stawianie. 
• popędzanie – jest zwykle odczytywane jako brak rzeczywistego zainteresowania osobą partnera i tematem rozmowy. 
• nadmierne generalizowanie – używanie tzw. dużych kwantyfikatorów („nikt”, „nigdy”, „wszyscy”, „zawsze”, „każdy”) odnosi zwykle podobny skutek jak moralizowanie. 
• „czytanie w myślach” – polega na przypisywaniu rozmówcy intencji, której on, być może, wcale nie posiada (inaczej mówiąc, wiemy lepiej, co ktoś miał na myśli – np. „chce mnie Pan wyprowadzić z równowagi”, „widzę, że nie jest Pani tym zainteresowana”).
• ucieczka od tematu – unikanie niewygodnych dla nas tematów bez jasnego poinformowania o tym może sprawić, że wydamy się rozmówcy niekompetentni lub niegrzeczni; jeżeli czegoś nie wiemy, lepiej się do tego przyznać, i poinformować, kiedy będziemy mogli udzielić wiążącej odpowiedzi.